Twoje dziecko potrzebuje ciebie!

Twoje dziecko potrzebuje Ciebie!

Dzieci w każdym wieku potrzebują rodziców. Jesteśmy dla nich nauczycielami języka, zachowań i moralności. Budujemy ich wiarę w siebie i poczucie własnej wartości. Gdy poświęcamy im czas w przyjaznej atmosferze, wyposażamy je w siłę emocjonalną na całe życie.

Ważne jest nie tylko to, czego dziecko nauczymy, ale przede wszystkim to, jakie cechy w nim rozwiniemy.

To od nas, rodziców, zależy, czy wychowamy dobrego, mądrego i szczęśliwego człowieka! Jesteśmy odpowiedzialni za zdrowie emocjonalne naszych dzieci, a więc "dobre samopoczucie psychiczne i moralne, umiejętność racjonalnego myślenia oraz budowania dobrych i trwałych związków z ludźmi" (wg D. Golemana, autora "Inteligencji emocjonalnej")

Szczęście i sukces naszych dzieci zależą przede wszystkim od ich inteligencji emocjonalnej, którą rozwijają w kontaktach z nami!

Inteligencja emocjonalna to zbiór cech, które są ważne dla szczęśliwego życia i osiągnięcia sukcesu. 

Te cechy to:

• empatia - umiejętność wczuwania się w sytuację innej osoby i rozumienia jej uczuć;
• umiejętność wyrażania i rozumienia własnych uczuć;
• umiejętność radzenia sobie ze złością;
• niezależność - w myśleniu, ocenianiu, postępowaniu;
• umiejętność dostosowania się do zmian;
• umiejętność rozwiązywania problemów i konfliktów;
• wytrwałość w dążeniu do celu; umiejętność motywowania siebie;
• przyjazny stosunek do siebie, świata i ludzi;
• szacunek - grzeczność połączone z troską o uczucia i dobro innych ludzi; 

   Wspólne czytanie jest znakomitym sposobem rozwijania inteligencji emocjonalnej dziecka!

 Bądźmy świadomi własnych emocji i emocji innych ludzi.

 Wszystkie emocje są ważne i potrzebne. Strach chroni nas przed niebezpiecznymi działaniami, wstyd pozwala unikać zachowań społecznie nagannych, złość informuje nas, że coś dzieje się nie po naszej myśli, zagraża naszym interesom i naszemu systemowi wartości. Mamy prawo do wszystkich uczuć i powinniśmy pozwolić sobie na ich odczuwanie. Nie ma sensu zaprzeczać, kiedy się boję, czy jestem zła/zły. Nie zaprzeczajmy także uczuciom swoich dzieci - one także mogą być smutne, przepełnione lękiem, czy gniewem.

Mamy prawo do wszystkich uczuć, ale nie do wszystkich zachowań!

 

Okazujmy empatię i zrozumienie dla punktu widzenia innej osoby.

Wyjaśniajmy dzieciom swoje działania i emocje, by wiedziały skąd się one biorą i co oznaczają.Nazywajmy emocje (smutek, frustracja, gniew, lęk, itd.). Rozmawiajmy z nimi o punktach widzenia bohaterów czytanych książek, oglądanych filmów. Pytajmy: "Co mógł myśleć/czuć bohater w takiej sytuacji? Czy ty czułabyś/czułbyś to samo? Jak ty byś się zachował/a?" Ludzie, którzy są zdolni do refleksji i potrafią postrzegać rzeczywistość z wielu punktów widzenia, rzadziej popełniają gafy w stosunkach z innymi, nie działają pochopnie pod wpływem impulsów, są bardziej twórczy i skuteczni w rozwiązywaniu problemów, potrafią nawiązywać lepsze relacje z innymi, a są to umiejętności, które chcemy wykształcić u dzieci.

Uczmy dzieci pokojowego rozwiązywania konfliktów.

Ważne jest, by starć się zrozumieć punkt widzenia innych osób, ale także, by umieć bronić własnego stanowiska. W konfliktach powinniśmy dążyć do rozwiązań typu wygrana-wygrana, czyli takich, które dają obu stronom poczucie zadowolenia/zwycięstwa.

Jedną z najważniejszych cech człowieka jest wyznaczanie sobie celów i tworzenie planów służących ich realizacji. Uczmy dzieci ustalania priorytetów, organizacji czasu (m.in. właściwej kolejności działań), samodyscypliny i motywacji. Pokazujmy dzieciom, jak buduje się dobre i trwałe związki i relacje - rodzinne, przyjacielskie, sąsiedzkie. Trzeba o nie dbać jak o ogród - zaniedbany zarośnie chwastami, rośliny uschną lub zdziczeją. Związki także wymagają pielęgnacji, poświęcenia czasu, uwagi, dbałości o innych, Zawsze traktujmy wszystkich ludzi z szacunkiem, a dziecko - jak gąbka - nasiąknie takim sposobem odnoszenia się do otoczenia.

Możemy oczekiwać i wymagać od dziecka szacunku tylko wtedy, gdy najpierw sami - bez względu na wiek i okoliczności - okazujemy mu szacunek.

Szacunek jest to grzeczność połączona z troską o uczucia i dobro innych ludzi.

Rozpoznawanie własnych emocji to pierwszy krok w nauce radzenia sobie z nimi.

"Opanuj złość, zanim ona opanuje Ciebie!" 

Pamiętajmy!

Mamy prawo do wszystkich uczuć: możemy czuć wstyd, lęk, smutek, złość. Ważne jest jednak, jak poradzimy sobie z tymi trudnymi uczuciami. 

Jak dojrzale wyrażać złość?

Zastanówmy się zawsze, czy powód naszej złości jest zasadny? Innymi słowy: Czy warto słościć się z danego powodu?

Jeśli odpowiemy twierdząco, powinniśmy naszą złość wyrazić:

• grzecznie;
• słownie - ustnie lub pisemnie;
• w stosunku do osoby, która ją wywołała;
• konstruktywnie - skupiając się na danym problemie i proponując możliwe rozwiązania

Celem dojrzałego wyrażenia złości jest rozwiązania problemu lub jego złagodzenie, a nie wyładowanie frustracji pogorszenie stosunków z ludźmi.  

Dlaczego należy właściwie wyrażać złość? Jeśli wybuchamy złością, niszczymy dobre relacje z otoczeniem, gdy zaś ją tłumimy, przeradza się ona często w tzw. bierną agresję (BA), czyli złość wyrażaną nie wprost, nieuświadomioną, skierowaną przeciw autorytetom np. rodzicom, nauczycielom. Przejawami BA może być zapominanie, bałaganienie, spóźnianie się, uczenie się poniżej swoich możliwości, bezsensowne i naganne zachowania.

Powodem biernej agresji dziecka często jest to, że nie czuje się ono akceptowane i kochane!